|
|
| Line 27: |
Line 27: |
| | |- | | |- |
| | | style="color:#000;" | <div id="mp-tfa" style="padding:2px 5px"> | | | style="color:#000;" | <div id="mp-tfa" style="padding:2px 5px"> |
| − | [[File:150px-M-krishnan-nair.jpg|thumb|left|120px|<span style="font-size:70%;color:#555;">എം കൃഷ്ണന്‍ നായര്‍</span>]] [[സാഹിത്യവാരഫലം 1991 07 14|'''സാഹിത്യവാരഫലം 1991 07 14''']] — തെളിഞ്ഞ പുലര്‍വേള. ഞാന്‍ അദ്ദേഹത്തിന്റെ വീട്ടില്‍ച്ചെന്നു വാതില്ക്കല്‍ പതുക്കെ തട്ടി. ശബ്ദം കേട്ടു പരിചാരിക വന്നു. കതകു തുറന്നു. ചെറുപ്പക്കാരി, കാണാന്‍ കൊള്ളാവുന്നവള്‍. ആ സൗന്ദര്യത്തിന് അഭിനന്ദനമെന്ന പോലെ ഒരു പുഞ്ചിരി അവള്‍ക്കു സമ്മാനിച്ചിട്ട് ഞാന്‍ ചോദിച്ചു: “അദ്ദേഹമില്ലേ?” “ഉണ്ട്” എന്നു കിളിനാദം. അതു പ്രസരിപ്പിച്ചിട്ട് അവള്‍ വാതില്‍പ്പടിയില്‍ കയറി വിലങ്ങനെ നില്പായി. ആ നില്പ് വകവയ്ക്കാതെ ഞാന്‍ അകത്തേക്കു കയറിയെങ്കില്‍ ആരോ പറഞ്ഞതു പോലെ അത് ‘അഡള്‍റ്ററി’ — വ്യഭിചാരം — ആകുമായിരുന്നു. എങ്കിലും ഹനുമാനെപ്പോലെ ശരീരം വലുതാക്കാനും ചെറുതാക്കാനും ഉള്ള സിദ്ധി എനിക്കുണ്ടായെങ്കില്‍ എന്നു ഞാന്‍ കൊതിച്ചു പോയി. അതുണ്ടായിരുന്നെങ്കില്‍ ഞാന്‍ ദേഹം വലുതാക്കിക്കൊണ്ട് അകത്തേക്കു കയറുമായിരുന്നു. പക്ഷേ സാമാന്യമര്യാദയുടെ പേരില്‍ ശരീരം ആവുന്നത്ര ചെറുതാക്കികൊണ്ട് ഞാന്‍ വാതില്‍ താണ്ടി. ആ സമയത്ത് അവള്‍ സിദ്ധിവിശേഷംകൊണ്ട് സ്വന്തം ശരീരമൊന്നു വലുതാക്കി. ഡി.എച്ച്. ലോറന്‍സിനെപ്പോലെ “You touched me” എന്നു പറയണമെന്ന് എനിക്കു തോന്നിയെങ്കിലും പറഞ്ഞില്ല. ഞാന്‍ എഴുത്തുകാരന്റെ മുന്‍പിലേക്ക് ആനയിക്കപ്പെട്ടു. “സരോജം ചായ കൊണ്ടുവരൂ” എന്ന് അദ്ദേഹം അവളോടു പറഞ്ഞപ്പോള്‍ ‘അനംഗന്ന് ആയിരം വില്ലൊടിഞ്ഞു’ എന്ന് എനിക്കു തോന്നി. അവള്‍ കുറച്ചു കഴിഞ്ഞ് കുണുങ്ങിക്കുണുങ്ങി നടന്നു ചായ കൊണ്ടുവന്നു. അതു കുടിച്ചുകൊണ്ടിരിക്കുമ്പോള്‍ ഞാനറിയാതെ അകത്തെ മുറിയിലേക്ക് ഒന്നു നോക്കിപ്പോയി. “സ്ത്രീരൂപിയാം കദനമോയിവളെന്നു തോന്നും” എന്ന മട്ടില്‍ ഒരാള്‍. എഴുത്തുകാരന്റെ ഭാര്യ. അവര്‍ അദ്ദേഹത്തിന്റെ മുന്‍പില്‍ വരാന്‍ ധൈര്യപ്പെടുന്നില്ല. സഹതാപത്തിന്റെ ഒരു നേരിയ രശ്മി ആ സ്ത്രീരൂപത്തിലേക്ക് എന്റെ നേത്രത്തില്‍ നിന്നു പോകുന്നതു കണ്ടിട്ടാവണം അദ്ദേഹം അരുളി ചെയ്തു. “മിസ്റ്റര്‍ കൃഷ്ണന്‍ നായര്‍, എഴുതണമെങ്കില്‍ പ്രചോദനം വേണം. ആ പ്രചോദനം യുവത്വത്തില്‍നിന്നേ ലഭിക്കൂ. അതില്‍ ഭാര്യ തടസ്സം സൃഷ്ടിക്കരുത്. തടസ്സമുണ്ടാക്കിയാല്‍ അതു വകവയ്ക്കുകയുമരുത്.” അകത്തു നില്ക്കുന്ന രൂപത്തെ നോക്കി ഞാന്‍ വീണ്ടും സങ്കടപ്പെട്ടു. എഴുത്തുകാരനായ ആ ദശാനനനെ ഞാന്‍ വെറുക്കുകയും ചെയ്തു. എങ്കിലും അദ്ദേഹത്തിന്റെ സഹായം ആ കാലയളവില്‍ എനിക്കു വേണമായിരുന്നു. അതുകൊണ്ട് മാര്‍ത്താണ്ഡവര്‍മ്മയ്ക്കു രാമയ്യന്‍ ദളവയെന്നപോലെ, ധര്‍മ്മരാജാവിനു കേശവപിള്ളയെന്നപോലെ, സി.പി. രാമസ്വാമി അയ്യര്‍ക്കു ചിദംബരമെന്ന പോലെ ഞാന്‍ അദ്ദേഹത്തിനു സേവനമനുഷ്ഠിച്ചു. സ്ത്രീയുടെ ദുഃഖത്തെ ഞാനിന്നു മഹാദുഃഖമായി കാണുന്നതിനു കാരണം ആ വീട്ടിനകത്തു കണ്ട കദനരൂപം തന്നെയാണ്. പുരുഷന്റെ ക്രൂരതയെ വലിയ ക്രൂരതയായി ഞാന്‍ ചിത്രീകരിക്കുന്നതിനു ഹേതു ആ എഴുത്തുകാരന്റെ പ്രചോദനകേന്ദ്രത്തെക്കുറിച്ചുള്ള പ്രസ്താവമാണ്. [[സാഹിത്യവാരഫലം 1991 07 14|(തുടര്‍ന്ന് വായിക്കുക)]] | + | [[എം കൃഷ്ണന്‍ നായര്‍]]: [[സാഹിത്യവാരഫലം 1991 07 14|'''സാഹിത്യവാരഫലം 1991 07 14''']] [[File:Angelou.jpg|thumb|left|250px|മേഅ ആഞ്ജിലോ]] |
| | + | [http://en.wikipedia.org/wiki/Maya_Angelou മേഅ ആഞ്ജിലോ] (Maya Angelou) പേരുകേട്ട നീഗ്രോ കവയിത്രിയാണ്. അഞ്ചു വാല്യങ്ങളായി പ്രസിദ്ധപ്പെടുത്തിയ, അവരുടെ ആത്മകഥയുടെ ആദ്യത്തെ ഭാഗമാണ് “I Know why The Caged Birds Sing” എന്നത്. ‘കൂട്ടിലടയ്ക്കപ്പെട്ട കിളികള്‍ എന്തിനു പാടുന്നു വെന്ന് എനിക്കറിയാം’ എന്ന് മേഅ ആഞ്ജിലോ പറയുന്നത് വെള്ളക്കാരുടെ സംസ്കാരം നിര്‍മ്മിച്ച പഞ്ജരത്തിനകത്തു കിടന്ന് കറുത്ത വര്‍ഗ്ഗക്കാര്‍ പാടുന്നതിനെക്കുറിച്ചു മാത്രമല്ല. അമ്മയുടെ കര്‍ശന നിര്‍ദ്ദേശങ്ങളും നിയമങ്ങളും ഉണ്ടാക്കിയ കൂട്ടിലകപ്പെട്ട് ആത്മാവിഷ്‌കാരം നിര്‍വ്വഹിച്ച സ്വന്തം ജീവിതത്തെക്കുറിച്ചു കൂടിയാണ് ആഞ്ജിലോയുടെ അമ്മ അവള്‍ക്ക് ഏഴു വയസ്സുള്ളപ്പോള്‍ത്തന്നെ അവളെ അമ്മുമ്മയോടുകൂടി താമസിക്കാന്‍ അയച്ചു. അമ്മയെ സ്നേഹിക്കുന്ന മകള്‍ അതോടെ അബോധാത്മകമായി അമ്മയോട് എതിര്‍പ്പുള്ളവളായിത്തീര്‍ന്നു. ആ എതിര്‍പ്പാണ് അമ്മയുടെ ബോയ്ഫ്രന്‍ഡ് — കാമുകന്‍ — എട്ടു വയസ്സു മാത്രം പ്രായമുണ്ടായിരുന്ന അവളെ ബലാത്സംഗം ചെയ്യാന്‍ ഇടയാക്കിയത്. ഫ്രീമാന്‍ എന്നായിരുന്നു അയാളുടെ പേര്. അമ്മയും കാമുകനും കൂടി ഉറങ്ങുന്ന കട്ടിലില്‍ കുട്ടിയായ ആഞ്ജിലോയും കിടന്നുറങ്ങുക പതിവായിരുന്നു. ഒരു ദിവസം കാലത്ത് അമ്മ എഴുന്നേറ്റു പോയപ്പോള്‍ ഇടതു കാലില്‍ ഒരഭിമര്‍ദ്ദം. ആഞ്ജിലോ ഉണര്‍ന്നു. പിന്നെയുള്ള വിവരണം അച്ചടിക്കാന്‍ വയ്യ. ബലാത്സംഗത്തില്‍ ബാഹ്യമായ പ്രതിഷേധം ഉണ്ടായിരുന്നെങ്കിലും അയാളുടെ മൃദുലമായ ആശ്ളേഷം അവളെ രസിപ്പിച്ചു. ആ ആഹ്ളാദാനുഭൂതി അമ്മയോടുള്ള വെറുപ്പിന്റെ പരോക്ഷ പ്രകടനമായി കരുതാവുന്നതാണ്. നാബോക്കോഫിന്റെ “ലോലിറ്റ” എന്ന നോവലിലെ ആ പേരുള്ള കൊച്ചു പെണ്‍കുട്ടി നാല്പതു കഴിഞ്ഞ പുരുഷനെ അങ്ങോട്ടു ചെന്നാക്രമിച്ചതു പോലെ ആഞ്ജിലോ ഫ്രീമാന്റെ അടുത്തു വീണ്ടും ചെന്നു. വേഴ്ചയില്‍ ക്ഷതം പറ്റിയ അവള്‍ കിടപ്പിലായി. എല്ലാവരും സത്യം മനസ്സിലാക്കി. ഫ്രീമാന്‍ കാരാഗൃഹത്തിലുമായി. അഭിഭാഷകന്റെ സാമര്‍ത്ഥ്യം കൊണ്ട് സ്വാതന്ത്ര്യം നേടിയ അയാള്‍ പിന്നീട് അധികം നാള്‍ ജീവിച്ചിരുന്നില്ല. ആരോ അയാളെ വധിച്ചു. മാനസികാഘാതത്താല്‍ അടുത്ത അഞ്ചു വര്‍ഷം ആഞ്ജിലോ മൂകയായി ജീവിക്കുകയാണുണ്ടായത്. |
| | + | [[സാഹിത്യവാരഫലം 1991 07 14|(തുടര്‍ന്ന് വായിക്കുക)]] |
| | </div> | | </div> |
| | |- | | |- |
