തടാകതീരത്ത്: പതിനെട്ട്
ഗ്രന്ഥകർത്താവ്	ഇ ഹരികുമാര്‍
മൂലകൃതി	തടാകതീരത്ത്
രാജ്യം	ഇന്ത്യ
ഭാഷ	മലയാളം
വിഭാഗം	നോവല്‍
ആദ്യപതിപ്പിന്റെ പ്രസാധകര്‍	http://e-harikumar.com
വര്‍ഷം	2013
മാദ്ധ്യമം	പിഡിഎഫ്
പുറങ്ങള്‍	87

മായയുടെ ചേട്ടൻ സ്വയം ജീവനൊടുക്കുകയാണ് ചെയ്തതെന്നത് ഞെട്ടിക്കുന്ന വിവരമായിരുന്നു. എങ്ങിനെയാണ് ആത്മഹത്യ ചെയ്തതെന്ന് രമേശൻ ചോദിച്ചില്ല. അവൾ അതിനെപ്പറ്റി കൂടുതൽ സംസാരിക്കാൻ പറ്റിയ മാനസികാവസ്ഥയിലായിരുന്നില്ല. എങ്ങിനെയായാലെന്ത്? നിസ്സഹായതാ ബോധമായിരിക്കണം അയാളെ അങ്ങിനെ ഒരു കടുംകൈയ്ക്ക് പ്രേരിപ്പിച്ചത്. അയാൾ ഈ മുറിയിൽ വച്ചാണോ ആത്മഹത്യ ചെയ്തത്? അതോ പുറത്തെവിടെയെങ്കിലും വച്ചോ? ഒരു സാധുജീവിയുടെ ആത്മാവ് ഈ മുറിയിൽ കിടന്ന് പിടയ്ക്കുകയാണ്. രമേശന് അനുതാപം തോന്നി.

ദിവസങ്ങൾ എത്ര വേഗമാണ് പോകുന്നതെന്ന് രമേശൻ അദ്ഭുതപ്പെടാറുണ്ട്. രാവിലെ എഴുന്നേൽക്കുമ്പോഴേയ്ക്കും വൈകുന്നേരമാകും. രാത്രി കിടക്കുമ്പോൾ അന്ന് എെന്താക്കെയാണ് സംഭവിച്ചതെന്ന് ആലോചിക്കുമ്പോൾ മനസ്സിലാവുന്നു ധാരാളം കാര്യങ്ങൾ നടന്നിട്ടുണ്ട്. പക്ഷേ അതെല്ലാം എപ്പോൾ ചെയ്തു എന്നു മാത്രം മനസ്സിലാവുന്നില്ല. സമയം തന്നെ കബളിപ്പിക്കാൻ തുടങ്ങിയിരിക്കുന്നു. അതിനിടയ്ക്ക് എന്നും വൈകുന്നേരം വർക്‌ഷോപ്പിൽ പോകാറുണ്ട്, ഇടയ്ക്ക് ഫ്രാങ്കിനെ കാണുമ്പോൾ അയാളുടെ ഒപ്പം ബാറിൽ പോകുന്നു, നിരഞ്ജൻ ബാനർജി ഇല്ലാത്ത ദിവസങ്ങളിൽ ആനന്ദമയീദേവിയും, ശനിയാഴ്ചകളിൽ ഉച്ചയ്ക്ക് മായയും മുറിയിൽ വരാറുണ്ട്. എല്ലാവരും തന്നോട് ഒരുപാടു കാര്യങ്ങൾ സംസാരിക്കുന്നു. വീട്ടിൽ നിന്ന് അനുജത്തിയുടെ കത്തു കിട്ടുമ്പോഴാണ് നാടിനെപ്പറ്റിയും കുടുംബത്തെപ്പറ്റിയും ഓർമ്മ വരുന്നത്.

‘ഏട്ടന് അടുത്ത മാസം ലീവിൽ വന്നുകൂടെ? ഞങ്ങൾക്കൊക്കെ സ്‌കൂൾ പൂട്ടും. അപ്പോൾ രസമായിരിക്കും. കുട്ടികളൊക്കെ ഇപ്പോൾ പരീക്ഷയുടെ തിരക്കിലാണ്. എന്റെ പരീക്ഷ പത്താം തിയ്യതി കഴിയും. എസ്. എസ്.എൽ.സി. കഴിഞ്ഞാൽ ഞാനെന്താണ് ചെയ്യേണ്ടത്? ടൈപ്പിങ് പഠിക്കാൻ പോട്ടെ? വെറുതെ വീട്ടിലിരിക്കുന്നതിനേക്കാൾ നല്ലതല്ലെ. അഥവാ ജോലിയെടുക്കേണ്ടി വന്നെങ്കിലോ. അച്ഛൻ ഇന്നാണെങ്കിൽ ഇന്ന് എന്നെ കല്യാണം കഴിച്ചു പറഞ്ഞയക്കണമെന്ന് ആലോചിച്ചു കൊണ്ടിരിക്ക്യാണ്. എനിക്ക് മനസ്സിലാക്കാൻ പറ്റും. അടുത്ത കൊല്ലം തൊട്ട് ഞാൻ വീട്ടിൽ ഒറ്റയ്ക്കാവുകയല്ലേ. അച്ഛന് പേടിയാണ്. എന്തെങ്കിലുമാവട്ടെ. കല്യാണം കഴിക്കാൻ വരുന്ന പയ്യൻ ഏട്ടനെേപ്പാലെ കൽക്കത്തയിലോ മദ്രാസിലോ ഒക്കെ ആണെങ്കിൽ എനിക്കും ജോലിയെടുക്കാമല്ലൊ. ഏട്ടൻ വന്നാൽ ഇതെല്ലാം നേരിട്ട് സംസാരിച്ച് തീർച്ചയാക്കായിരുന്നു...’

രമേശൻ ഉടനെ മറുപടി എഴുതി. ഉടനെത്തന്നെ എഴുതിയില്ലെങ്കിൽ കത്തെഴുതലുണ്ടാവില്ല. നാട്ടിൽ വരാൻ പറ്റില്ലെന്നാണ് എഴുതിയത്. ഒന്നാമതായി ലീവെടുത്തില്ലെങ്കിൽ അതിനു പകരം ശമ്പളം കിട്ടും. അതും നാട്ടിൽ വരാനുള്ള ചിലവും ലാഭിക്കാം. നിന്റെ കല്യാണം ഉണ്ടാവുകയാണെങ്കിൽ അതിനുള്ള പണം ഉണ്ടാക്കണ്ടെ? ഏതായാലും ടൈപ്‌ൈററ്റിങ്ങിനു പൊയ്‌ക്കോളു. ഞാൻ ഈ മാസം കുറച്ചു കൂടുതൽ പണമയക്കാം. ഒപ്പം ഷോർട്ഹാന്റും പഠിക്കണം...

അത് മറ്റൊരു ലോകമാണ്. നഗരത്തിന്റെ തിരക്കും പടയുമൊന്നുമില്ലാത്ത, ഗ്ലാമറില്ലാത്ത ഒരു ലോകം. പക്ഷേ അവിടെ പ്രശ്‌നങ്ങൾ കൂടുതൽ രൂക്ഷമാണ്. അവയ്ക്കുള്ള പരിഹാരങ്ങൾ സങ്കീർണ്ണവുമാണ്. തന്റെ അനുമാനം ശരിയാണെങ്കിൽ അച്ഛൻ ഇപ്പോൾത്തന്നെ ലതികയ്ക്കു വേണ്ടി പയ്യനെ അന്വേഷിക്കാൻ തുടങ്ങിയിട്ടുണ്ടാകും. അവൾ കല്യാണം കഴിച്ചുപോയാൽ പിന്നെ കുട്ടികളുടെ കാര്യം ആരാണ് നോക്കുക? അച്ഛന്റെ കാര്യവും. അച്ഛന്റെ ആരോഗ്യം മോശമായി വരികയാണെന്ന് ലതിക എഴുതിയിരുന്നു. വിടാതെയുള്ള ചുമയും ഇടയ്ക്കിടയ്ക്ക് പനിയും. താൻ ഇവിടെയിരുന്നുകൊണ്ട് എന്തു ചെയ്യാനാണ്. ഒരു ഡോക്ടറെ കാണിക്കാൻ എഴുതിയിരുന്നു. കാണിച്ചുവോ എന്നറിയില്ല.

ഒരു സിനിമയ്ക്കു പോകാൻ തോന്നുന്നില്ല. ഹാളിലിരിക്കുമ്പോൾ ഓർമ്മ വരുന്നത് വാടിയ നാലു മുഖങ്ങളാണ്. രണ്ടു കൊല്ലം മുമ്പ് എല്ലാവരും തന്നെ ബസ്സു കയറ്റാൻ വന്നിരുന്നു. ചിരിച്ചു കളിച്ചുകൊണ്ടിരുന്ന മുഖങ്ങൾ ബസ്സു വന്നപ്പോഴേയ്ക്ക് പെട്ടെന്നു വാടി. അവർ ധരിച്ചിരുന്ന വസ്ത്രങ്ങളും അയാൾക്ക് ഓർമ്മയുണ്ട്. പഴകി നരച്ച ഉടുപ്പുകൾ. ചെരിപ്പില്ലാത്ത പൊടി നിറഞ്ഞ കാലുകൾ. രണ്ടു കൊല്ലം മുമ്പു കണ്ട ആ കാഴ്ച ഓർമ്മ വന്നപ്പോൾ നാട്ടിൽ പോകാൻതന്നെ രമേശൻ തീരുമാനിച്ചു. നാളെ അതിരാവിലെ എസ്പ്ലനേഡിൽ പോകണം. റെയിൽവേ ബുക്കിങ് ഓഫീസ് അവിടെയാണ്. തൽക്കാലം നാട്ടിൽ വരുന്ന കാര്യം വീട്ടിൽ അറിയിക്കണ്ട. അവർക്കെല്ലാം ഒരദ്ഭുതമാവട്ടെ.

ഞായറാഴ്ചയായതുകൊണ്ട് നീണ്ട ക്യൂ ഉണ്ടായിരുന്നു. ആൾക്കാർ തലേന്നു രാത്രി തന്നെ വന്ന് സ്ഥാനം പിടിക്കാറുണ്ട്. ക്യൂവിൽത്തന്നെ ഒരു വിരിപ്പും വിരിച്ച് കിടന്നുറങ്ങും. അതിനിടയ്ക്ക് ഏജന്റുമാരുടെ ആൾക്കാരും സ്ഥലം പിടിക്കും. അവർക്കിടയിൽ രാത്രി കഴിച്ചുകൂട്ടുക വിഷമമാണ്. ഉച്ചയ്ക്ക് ഒരു മണിയോടെ ടിക്കറ്റു കിട്ടി, അയാൾ പുറത്തു കടന്നു. ടിക്കറ്റ് ഒരിക്കൽക്കൂടി എടുത്തു പരിശോധിച്ചു. അയാളെ ആയിരത്തഞ്ഞൂറ് നാഴിക ദൂരെയുള്ള ഒരു ഗ്രാമത്തിലെത്തിയ്ക്കാൻ പോകുന്ന ആ ടിക്കറ്റ് അയാൾ സ്‌നേഹത്തോടെ തലോടി. അവിടെ അയാൾക്ക് വേണ്ടപ്പെട്ടവരെല്ലാമുണ്ട്.

ഫ്രാങ്കിനെ കുറച്ചു ദിവസമായി കണ്ടിട്ട്. കഴിഞ്ഞ ഒരാഴ്ചയായി അയാളെപ്പറ്റി അന്വേഷിക്കാൻ സമയം കിട്ടിയിട്ടില്ല. ധാരാളം ഡിഫൻസ് ടെണ്ടറുകളുണ്ടായിരുന്നു. അതിനെല്ലാം ക്വൊട്ടേഷൻ കൊടുക്കണം. ഓഫീസിൽ നിന്ന് ഇറങ്ങാൻതന്നെ അഞ്ചു മണി കഴിയും. മിക്കവാറും അമർ ചാറ്റർജി വർക്‌ഷോപ്പു വരെ കാറിൽ കൊണ്ടുവിടും. അയാൾക്ക് കുറച്ചു വളവാണെങ്കിലും സന്തോഷത്തോടെ ചെയ്തു തരുന്നു. വർക്‌ഷോപ്പിൽ നിന്ന് ഇറങ്ങുമ്പോഴേയ്ക്ക് ഫ്രാങ്ക് സ്ഥലം വിട്ടിട്ടുണ്ടാകും. ഏതെങ്കിലും ഹോട്ടലിലോ ബാറിലോ കസ്റ്റമർക്ക് വേണ്ടുന്ന ‘മാൽ’ എത്തിച്ചുകൊടുക്കുകയാവും.

തിങ്കളാഴ്ച രാവിലെ ഓഫീസിലെത്തി ആദ്യം ചെയ്ത പണി അടുത്ത തിങ്കളാഴ്ച മുതൽ ഒരു മാസത്തെ പ്രിവിലേജ് ലീവിനു അപേക്ഷിക്കലായിരുന്നു. ചിത്രഗുപ്തന്റെ ജോലി ചെയ്തിരുന്ന സുബ്രാതോ ചക്രവർത്തിയോട് ലീവിന്റെ കണക്ക് അന്വേഷിച്ചു. ഒന്നേകാൽ മാസത്തെ ലീവ് കിടക്കുന്നു. അവിടെ ചെന്ന് തരംപോലെ ഒരാഴ്ചയ്ക്കു കൂടി നീട്ടാം. ലീവ് ലെറ്റർ കൊടുത്തപ്പോൾ അമർ ചാറ്റർജിയുടെ മുഖം ചുളിഞ്ഞു.

‘നീ എന്തിനാണ് ഇപ്പോൾ ലീവെടുക്കണത്?’

രമേശൻ ഒന്നും പറയാതെ ചിരിച്ചു.

‘നീ ഇപ്പോൾ ലീവെടുത്താൽ ശരിയാവില്ല. ഒന്നാമതായി എം.ഡി. സമ്മതിക്കുമെന്നു തോന്നുന്നില്ല. പൂജാ സമയത്ത് ലീവെടുത്താൽ മതി. അപ്പോൾ പൂജയുടെ അവധിയും കൂട്ടിയെടുത്തുകൂടെ?’

നവരാത്രിയ്ക്ക് ഇനി മാസങ്ങളെത്ര കിടക്കുന്നൂ?

‘വീട്ടിൽ അച്ഛന് സുഖമില്ലാതിരിക്ക്യാണ്. പിന്നെ ഞാൻ ചെന്നശേഷം ഒന്നുരണ്ട് അത്യാവശ്യകാര്യങ്ങൾ ശരിയാക്കാനുണ്ട്...’

‘ഞാൻ അപേക്ഷ എം.ഡി.ക്കു അയച്ചുനോക്കാം. അദ്ദേഹം സാങ്ഷൻ ചെയ്യുകയാണെങ്കിൽ ഓകെ.’

അമർ ബാബു ലീവ്‌ലെറ്റർ അപ്പോൾ തന്നെ മാർവാഡിയ്ക്ക് അയച്ചുകൊടുത്തുവെന്നു തോന്നുന്നു. പതിനഞ്ചു മിനുറ്റിനകം രമേശൻ അകത്തേയ്ക്ക് വിളിക്കപ്പെട്ടു. അയാൾ എന്തുകൊണ്ടോ നെർവസ്സായി.

‘ഇരിക്കു.’ മുമ്പിലുള്ള കസേലകളിലൊന്ന് ചൂണ്ടിക്കാട്ടി എം.ഡി. പറഞ്ഞു.

‘ആരൊക്കെയുണ്ട് വീട്ടിൽ?’ മാർവാഡി ഓരോരോ കാര്യങ്ങളായി ചോദിച്ചു മനസ്സിലാക്കുകയാണ്. പത്തു മിനുറ്റിനുള്ളിൽ രമേശന്റെ പശ്ചാത്തലം മുഴുവൻ അദ്ദേഹം മനസ്സിലാക്കിയെടുത്തു.

‘നീ ഇപ്പോൾ ലീവെടുക്കുന്നതിൽ വലിയ അർത്ഥമൊന്നുമില്ല. ഡിഫൻസിന്റെ വലിയൊരു പ്രൊജക്ടാണ് വരുന്നത്. അതിനുവേണ്ടി നമ്മൾ ഒരുപാടു ജോലി എടുത്തിട്ടുള്ളതാണ്. അവസാനം ക്വൊട്ടേഷൻ കൊടുക്കേണ്ട സമയത്ത് അലസത കാട്ടിയാൽ ശരിയാവില്ല. സെന്റിമെന്റലാവരുത്. കാര്യങ്ങൾ നടന്നുകിട്ടുകയാണ് വേണ്ടത്. ലീവെടുത്തില്ലെങ്കിൽ, നിന്റെ ക്രെഡിറ്റിൽ എത്ര ലീവുണ്ട്?’

‘മുപ്പത്തെട്ടു ദിവസം, സർ.’

‘നിനക്ക് മുപ്പത്തെട്ടു ദിവസത്തെ ശമ്പളം ഇന്നുതന്നെ വാങ്ങാം. ഞാൻ ചീഫ് അക്കൗണ്ടണ്ടിനോടു പറയാം. പോരാത്തതിന് ഒരു മാസത്തെ ശമ്പളം എക്‌സ് ഗ്രേഷ്യയായും തരാം. അത് പരമരഹസ്യമാണ്. നന്നായി ജോലിയെടുക്കുന്നു എന്ന് എനിക്ക് ബോധ്യമുള്ള ഏതാനും പേർ ക്കേ ഞാനതു കൊടുക്കാറുള്ളൂ. മറ്റുള്ളവർക്കെല്ലാം സാധാരണ കിട്ടാറുള്ള ബോണസ്സു മാത്രം. അതു നിനക്ക് എന്തായാലും കിട്ടും.’

അദ്ദേഹം മേശയുടെ അടിയിലുള്ള സ്വിച്ച് അമർത്തി. വാതിലിനു പുറത്ത് ബെല്ലടിച്ചു. ഗോലക് വാതിൽ തുറന്ന് അകത്തുവന്നു സലാം വച്ചു.

‘ഈ സാബിന്റെ കയ്യിൽ ഒരു ടിക്കറ്റുണ്ട്. നീ ഇപ്പോൾത്തന്നെ പോയി അതു ക്യാൻസൽ ചെയ്തു വരണം. മനസ്സിലായോ?’

‘ജീ, സാബ്.’

അവൻ ഒരിക്കൽക്കൂടി സലാം വച്ച് പുറത്തു പോയി.

‘നീ സംതൃപ്തനല്ലെ?’ എം.ഡി. ചോദിച്ചു.

‘അതെ, സർ.’ രമേശൻ പറഞ്ഞു.

‘അപ്പോൾ നന്നായി ജോലിയെടുക്കുക. നിന്റെ കാര്യം ഞാൻ നോക്കുന്നുണ്ട്. മനസ്സിലായോ?’ അദ്ദേഹം എഴുന്നേറ്റ് കൈ നീട്ടി. രമേശനും എഴുന്നേറ്റു, കൈനീട്ടി.

‘താങ്ക് യു, സർ.’

അമർ ചാറ്റർജിയോട് എക്‌സ് ഗ്രേഷ്യയുടെ കാര്യമൊഴികെ എല്ലാം പറഞ്ഞേപ്പാൾ അയാൾ ചിരിച്ചു.

‘ഒമി ജാനി... ഞാൻ പറഞ്ഞില്ലേ, ലീവിന്റെ കാര്യം സംശയമാണെന്ന്. ഒരുപാടു ജോലിയുണ്ട്. ഇന്ന് ജോലി, നാളെ ഒഴിവ്, എന്താ?’

‘അമർ ബാബു ഒമാർ ഖയ്യാമല്ലെന്നു മനസ്സിലായി.’ രമേശൻ ചിരിച്ചുകൊണ്ട് പറഞ്ഞു. ‘റുബായിയാത്തിൽ പറഞ്ഞത് നേരെ മറിച്ചാണ്. വേല നാളെ, ഇന്ന് ഉത്സവവേളയെന്നാണ്.’

പതിനൊന്നു മണിയോടെ ചീഫ് അക്കൗണ്ടന്റ് അയാളുടെ ചേമ്പറിലേയ്ക്ക് വിളിപ്പിച്ചു. സാധാരണ ശമ്പളം കൊടുക്കാറ് അസിസ്റ്റന്റ് അക്കൗണ്ടന്റാണ്. എക്‌സ്‌ഗ്രേഷ്യ പരമരഹസ്യമായി തരുന്നതായിരിക്കും. ഒരുപക്ഷേ അസിസ്റ്റന്റ് അക്കൗണ്ടന്റുപോലും അറിയുന്നുണ്ടാവില്ല. എന്തായാലും പണം ചെലവാക്കാതെ ബാങ്കിലിടണമെന്നു തീർച്ചയാക്കി. ലതികയ്ക്ക് വല്ല ആലോചനയും വരികയാണെങ്കിൽ തനിക്ക് ധൈര്യമായി പറയാമല്ലൊ.

ഓഫീസിൽനിന്നു പുറത്തിറങ്ങാൻ അഞ്ചര മണിയായി.

‘ഞാൻ നിന്നെ വർക്‌ഷോപ്പിൽ ഡ്രോപ്പു ചെയ്യാം.’ അമർ ചാറ്റർജി പറഞ്ഞു.

ബെന്റിങ്ക് സ്റ്റ്രീറ്റിലെത്തിയപ്പോഴാണ് കണ്ടത്. ്രഫാങ്ക് തന്റെ സ്ഥിരം സ്ഥാനത്ത് നോക്കുകുത്തിപോലെ നിൽക്കുകയാണ്. രമേശന് ഒരു തമാശ തോന്നി.

‘ഞാൻ നിങ്ങൾക്ക് ഒരാളെ പരിചയപ്പെടുത്താം.’

‘ആരാണത്?’

‘പറയാം. ഒരു ഇന്ററസ്റ്റിങ് ക്യാരക്ടറാണ്.’ രമേശൻ കാറിൽനിന്നിറങ്ങി മറുവശത്തേയ്ക്ക് കൈകാണിച്ച് വിളിച്ചു. ‘ഫ്രാങ്ക്.’

ഫ്രാങ്ക് തലയുയർത്തി, രമേശനെ കണ്ടപ്പോൾ റോഡു മുറിച്ചു കടന്നു. ആ മനുഷ്യന്റെ പ്രായത്തെ ബഹുമാനിച്ചിട്ടാണെന്നു തോന്നുന്നു അമർ ബാബു കാറിൽ നിന്നിറങ്ങി വന്നു.

‘ഇതാണ് എന്റെ ബോസ്സ്, മിസ്റ്റർ അമർ ചാറ്റർജി, ഇത് ഫ്രാങ്ക്, എന്റെ സ്‌നേഹിതനാണ്. മെന്റർ ഓഫ് മൈ സോൾ.’

താൻ ആ വിശേഷണം അർഹിക്കുന്നു എന്ന മട്ടിൽ ഫ്രാങ്ക് തലയാട്ടി. അവർ കൈകൊടുത്തു.

‘വരൂ, വി വിൽ ടാക് ഓവെറ ഡ്രിങ്ക്.’

അമർ ബാബു രമേശനെ നോക്കി. രമേശൻ തലയാട്ടി.

‘വരൂ, പോകാം.’ ഫ്രാങ്ക് കാറിന്റെ പിന്നിലെ വാതിൽ തുറന്ന് അകത്തു കയറുകയാണ്. അമർ ബാബു ഒരു നിമിഷം സംശയിച്ചശേഷം കാറിൽ കയറി.

‘വീട്ടിൽ പോകാം.’ ഫ്രാങ്ക് പറഞ്ഞു. ‘ഇന്ന് ബാറുകൾ സേയ്ഫ് അല്ല.’

രമേശൻ വഴി പറഞ്ഞു കൊടുത്തു. അമർ ബാബുവിന്റെ മുഖത്ത് അദ്ഭുതവും, എന്തൊക്കെയോ മനസ്സിലാവാത്ത ഭാവവുമുണ്ടായിരുന്നു. ഫ്രാങ്കിന്റെ സ്വീകരണമുറിയിൽ എത്തിയപ്പോൾ രമേശൻ പറഞ്ഞു.

‘ഫ്രാങ്ക്, ഞാൻ പോകുന്നു, നിങ്ങൾ മദ്യപിക്കൂ.’

‘ഗൾപ് ഡൗൺ എ കോക്, ആന്റ് ഗോ.’

രമേശൻ ഫ്രിജ്ജ് തുറന്ന് ഒരു കോക്കെടുത്ത് തുറന്നു. ആ വീട്ടിൽ രമേശനുള്ള സ്വാതന്ത്ര്യവും പരിചയവും കണ്ട് അമർ ബാബു അദ്ഭുതപ്പെട്ട് നോക്കിയിരിക്കയാണ്. ഇങ്ങിനെ ഒരു കഥാപാത്രത്തെപ്പറ്റി രമേശൻ ഇതുവരെ പറഞ്ഞിട്ടില്ല. ഫ്രാങ്ക് രണ്ടു ഗ്ലാസ്സുകൾ എടുക്കുകയായിരുന്നു. കൊക്കോക്കോല കുടിച്ചശേഷം രമേശൻ പോകാനൊരുങ്ങി. അവർ രണ്ടുപേരും സോഫയുടെ ഇരുവശത്തുമായി ഇരുന്ന് കുടിക്കാൻ തുടങ്ങിയിരുന്നു. മേശപ്പുറത്തു വച്ച പ്ലെയ്റ്റിൽനിന്ന് ഒരു പിടി വേഫേഴ്‌സ് വാരി രമേശൻ പുറത്തു കടന്നു.

വർക്‌ഷോപ്പിൽ ഒരു മണിക്കൂറെ ചെലവാക്കാൻ പറ്റിയുള്ളൂ. എട്ടേകാലിന് പുറത്തിറങ്ങി ഫ്രാങ്കിന്റെ വീടു വഴി പോകാമെന്നു കരുതി. ഒരു തിരിവു കടന്നപ്പോൾ അമർ ബാബുവിന്റെ കാർ കിടക്കുന്നതു കണ്ടു. അദ്ദേഹം ഫ്രാങ്കിന്റെ വീട്ടിൽ നിന്ന് പുറത്തിറങ്ങുന്നു. ഒപ്പം ഒരു ചെറുപ്പക്കാരനുമുണ്ട്. അധികം ഉയരമില്ലാത്ത ഒരാൾ. പത്തുപതിനെട്ടു വയസ്സു പ്രായമായിട്ടുണ്ടാകും. അമർ ബാബു അയാളുടെ അരക്കെട്ടിലൂടെ പിടിച്ചിരിക്കയാണ്. അവർ കാറിൽ കയറി, കാർ സ്റ്റാർട്ടാക്കി. രമേശൻ തിരിവിൽത്തന്നെ അനങ്ങാതെ നിന്നു. അമർ ബാബു തന്നെ ഇപ്പോൾ കാണേണ്ട. കാർ പോയ ശേഷം അയാൾ ഫ്രാങ്കിന്റെ വീട്ടിന്റെ വാതിൽക്കൽ ചെന്നു ബെല്ലടിച്ചു.

‘നിന്റെ സ്‌നേഹിതൻ ഇപ്പോൾ പോയിട്ടേയുള്ളൂ.’ ഫ്രാങ്ക് പറഞ്ഞു. ‘നല്ല മനുഷ്യൻ.’

‘അയാൾ നിങ്ങൾക്ക് വിഷമമൊന്നുമുണ്ടാക്കിയിട്ടില്ലല്ലോ.’

രമേശൻ ചോദിച്ചു.

‘ഏയ്, നല്ല മനുഷ്യൻ. പിന്നെ താങ്ക്‌സ് ഫോർ ഇെന്റ്രാഡ്യൂസിങ്ങ് എ ന്യൂ കസ്റ്റമർ.’ ഫ്രാങ്ക് കണ്ണിറുക്കി കാട്ടി. ‘യു നോ വൺ തിങ്, ഹിയീസെ...’