​

സാഹിത്യവാരഫലം
എം കൃഷ്ണന്‍ നായര്‍
പ്രസിദ്ധീകരണം	കലാകൗമുദി
തിയതി	1987 05 31
ലക്കം	611
മുൻലക്കം	1987 05 24
പിൻലക്കം	1987 06 07
വായനക്കാരുടെ പ്രതികരണങ്ങള്‍	ഇവിടെ നൽകുക

അന്നു വിദ്യാർത്ഥികളായിരുന്ന ഞങ്ങൾ ആ വീട്ടിൽ ബാഡ്മിന്റൻ കളിക്കാൻ ഒരുമിച്ചുകൂടിയിരുന്നു. കളിക്കുമ്പോഴുള്ള പേടി തോൽവിയെക്കുറിച്ചായിരുന്നില്ല. അടുത്ത വീട്ടിൽ, പെൻഷൻപറ്റി കാലനൂർക്കു പോകാറായ ഒരു ജഡ്ജി താമസിച്ചിരുന്നു. പന്ത് അബദ്ധത്തിൽ ആ വീട്ടുവളപ്പിനകത്തെങ്ങാനും വീണാൽ തിരിച്ചുകിട്ടുകയേയില്ല. അതെടുക്കാൻ ചെന്നാൽ ജഡ്ജി ഗർജ്ജിച്ചുകൊണ്ട് ചാടിവീണ് അടിക്കും. അങ്ങനെ ഭയത്തോടുകൂടി കളിക്കുമ്പോൾ പന്ത് ആകാശത്തേക്കുയർന്ന് ജഡ്ജിയുടെ മതിലിനു മുകളിലൂടെ അയാളുടെ പറമ്പിൽ വീണു. അമ്പരന്നുനിന്ന കൂട്ടുകാരോടു ഞാൻ പറഞ്ഞു: “പന്ത് ഞാനെടുത്തുകൊണ്ടു വരാം.” അവരുടെ മറുപടിക്കു കാത്തുനില്ക്കാതെ ജഡ്ജിയുടെ ഗെയ്റ്റ് പതുക്കെത്തുറന്ന് അകത്തുകയറി ഞാൻ പന്ത് നോക്കിത്തുടങ്ങി. സിംഹം ഗർജ്ജിച്ചു. ഗർജ്ജനം തെറിയുടെ പൂരമായിട്ടാണ് അന്തരീക്ഷത്തിൽ വ്യാപിച്ചത്. അച്ചടിക്കാൻ വയ്യാത്തതുകൊണ്ട് ആ വാക്കുകളിൽ ഒന്നുപോലും ഞാൻ ഇവിടെ പറയുന്നില്ല. ജഡ്ജി വരാന്തയിൽനിന്ന് ഒറ്റച്ചാട്ടം; എന്നെ അടിക്കാൻതന്നെ. ഞാൻ പ്രാണനുംകൊണ്ടോടി. കുട്ടികളായ ഞങ്ങൾ മാത്രമല്ല അയാളെ പേടിച്ചിരുന്നത്. റോഡരികിൽ മുറുക്കാൻകട നടത്തുന്നവരും ഈ പഞ്ചാനനനെ ഭയന്നിരുന്നു. മലബന്ധമുണ്ടായിരുന്നതുകൊണ്ടാവാം എല്ലാ ദിവസവും വൈകുന്നേരത്ത് നടക്കാൻ പോയിട്ടു തിരിച്ചുവരുമ്പോൾ അയാൾ ഒരു പടല പാളയന്തോടൻ പഴം വാങ്ങിച്ചിരുന്നു. വിളഞ്ഞു പഴുത്തതായിരിക്കണം ഓരോന്നും. ഒരുദിവസം വാങ്ങിക്കൊണ്ടുപോയ പഴത്തിന്റെ പടല തിരിച്ചുകൊണ്ടുവന്ന് ജഡ്ജി കടയുടെ ഉടമസ്ഥന്റെ മുഖത്ത് എറിഞ്ഞുകൊടുത്തു. കാരണം നല്ലപോലെ വിളഞ്ഞു പഴുത്ത ഒരു പഴത്തിന്റെ മഞ്ഞത്തൊലിയിൽ ഒരു കറുത്ത പാട് ഉണ്ടായിരുന്നു എന്നതാണ്. ശ്രീമൂലം തിരുനാളിന്റെ കാലത്ത് കോടതിയെ ഉദ്ദണ്ഡകായംകൊണ്ട് വിറപ്പിച്ച്, തിരുമനസ്സിന്റെ കാലത്തുതന്നെ അടുത്തൂൺപറ്റി വിരമിച്ച്, റീജന്റ് റാണിയുടെയും ചിത്തിരതിരുനാൽ മഹാരാജാവിന്റെയും കാലത്തോളം ജീവിച്ചിരുന്ന ഈ പ്രാഡ്വിവാകപുംഗവൻ യഥാർത്ഥത്തിൽ പുംഗവനയാരുന്നില്ല, പഞ്ചാനനൻതന്നെയായിരുന്നു. തലയെടുപ്പും നടത്തവും സിംഹത്തിന്റെത്. നോട്ടം സിംഹത്തിന്റെത്. പഴക്കട കടന്നുപോയിട്ട് തിരിഞ്ഞൊരു നിൽപും നോട്ടവുമുണ്ട്. “എന്തെടാ കറുത്തപാടുവീഴാത്ത പാളയന്തോടൻ പഴമുണ്ടോ?” എന്ന നിശ്ശബ്‌ദമായ ചോദ്യത്തോടൊരുമിച്ച് ശരിയായ ‘സിംഹാവലോകനവും’. തന്റെ സ്വഭാവത്തിനു യോജിച്ചവിധത്തിൽ ജഡ്‌ജി ഭവനത്തിന്റെ മുൻപിൽ രണ്ടു സിംഹപ്രതിമകളും വച്ചു. ഒരു സിംഹം പടിഞ്ഞാറാകാശത്തു നോക്കുന്നു.മറ്റേ സിംഹം കിഴക്കനാകാശത്തു നോക്കുന്നു. ജഡ്ജി കോടതിമുറിയിലുമിങ്ങനെയായിരുന്നു പോലും. വക്കീലൻമാരും സാക്ഷികളും സംസാരിക്കുമ്പോൾ അവരുടെ മുഖത്ത് അയാൾ നോക്കിയിരുന്നില്ലപോലും. ജഡ്‌ജി മരിച്ചപ്പോൾ ഞാൻ ആ പട്ടണത്തിലുണ്ടായിരുന്നു. മനുഷ്യൻ ഉറങ്ങുമ്പോഴാണ് അവന്റെ ശരിയായ സ്വഭാവം മുഖത്തു വരുന്നത്. മരിക്കുമ്പോൾ നൂറുശതമാനവും വരും. അയാളുടെ മുഖം കാണണമെന്നുണ്ടായിരുന്നു എനിക്ക്. പോയില്ല. പോയെങ്കിൽ സാക്ഷാൽ സിംഹത്തിനെ കാണാൻ കഴിഞ്ഞേനേ.

സ്വഭാവത്തിനു യോജിച്ചിരിക്കും മനുഷ്യന്റെ ഓരോ വാക്കും ഓരോ പ്രവൃത്തിയും. വീട്ടിന്റെ മുൻവശത്തെ ചുവരിൽ റബ്ബർ കൊണ്ടുണ്ടാക്കിയ തേളിന്റെ രൂപം പതിച്ചുവക്കുന്ന ആള് നിങ്ങളറിയാതെ നിങ്ങളെ കുത്തി മുറിവേല്‌പിക്കും. വേട്ടയാടിയ മൃഗത്തിന്റെ കുടലും മറ്റും എടുത്തു കളഞ്ഞ് പഞ്ഞിനിറച്ച് ഷോകെ‌യ്‌സിൽ വയ്ക്കുന്നവർ ലളിതമനസ്കനാവാൻ തരമില്ല. കുറുക്കൻ, കടുവ ഇവയിലെല്ലാം ‘റ്റാക്‌സിഡേർമി’ നടത്തുന്നവർ തങ്ങളറിയാതെ സ്വന്തം സ്വഭാവം മാലോകരെ അറിയിക്കുകയാണ്. (tadidermy = മൃഗചർമ്മങ്ങൾക്കകത്തു പഞ്ഞിവച്ച് രൂപം നൽകുന്ന വിദ്യ)

രചനയും സ്വഭാവത്തെ പ്രതിഫലിപ്പിക്കുന്നു. അസങ്കീർണ്ണമായി എഴുതുന്നവന്റെ മനസ്സ് ലളിതമാണ്. ദുർഗ്രഹതയോടെ എഴുതുന്നവൻ സങ്കീർണ്ണമായ മാനസികനിലയുള്ളവനായിരിക്കും. അത്യുക്തിയിൽ രമിക്കുന്നവൻ ബാലിശമായ മനസ്സോടുകൂടിയവനായിരിക്കും. Workers of all countries unite. You have nothing to lose but your claim എന്നെഴുതിയ ആള് ധീരനാണ്. ലളിതമനസ്‌കനാണ്. ഇതിനാലാണ് “രീതിയെന്നത് ആ മനുഷ്യൻതന്നെ” എന്ന പ്രസ്താവമുണ്ടായത്.

* * *

“മനസ്സിൽ ഒന്നൊളിച്ചുവച്ചുകൊണ്ട് മറ്റൊന്ന് പറയുന്നവനെ ഞാൻ നരകദ്ദ്വാരം പോലെ വെറുക്കുന്നു” — ഹോമർ.

റിപൊർട്ടാഷ്

മനസ്സിലുള്ളത് ലളിതമായും സ്‌പഷ്ടമായും പ്രതിപാദിക്കുന്ന വൈശാഖൻ ബഹുമാനിക്കത്തക്ക അന്തരംഗസ്ഥിതിയോടുകൂടിയ ആളാണ്. അദ്ദേഹം ‘മാതൃഭൂമി’ ആഴ്ചപ്പതിപ്പിൽ എഴുതിയ “അക്കത്തിലെഴുതിയാൽ” എന്ന ചെറുകഥ വായിച്ചുനോക്കിയാൽ ഇപ്പറഞ്ഞതിന്റെ സത്യം ബോധ്യപ്പെടും വായനക്കാർക്ക്. കരിമ്പ് കൃഷിചെയ്തു ജീവിതം തള്ളിനീക്കുന്ന ഒരു പാവത്തെ ആരോ തല്ലിക്കൊന്നു. കെ‌യ്‌സ് ഒതുക്കിത്തീർക്കാൻ അയാളുടെ അടുത്ത ബന്ധു അറുപതിനായിരം രൂപ വാങ്ങാൻ സന്നദ്ധനാവുന്നു എന്നു കാണിച്ച് മനുഷ്യന്റെ നൃശംസതയിലേക്കു കൈചൂണ്ടുന്നു കഥാകാരൻ. എന്തൊരു ആകർഷകത്വമുള്ള അഖ്യാനമാണ് കഥയുടെ തുടക്കത്തിൽ! പക്ഷേ പൊടുന്നനവേ അത് പാളിപ്പോകുന്നു. കലാപരമായ പ്രതിപാദനം ഒരു മുന്നറിയിപ്പും കൂടാതെ ‘റിപൊർട്ടാഷി’ന്റെ സ്വഭാവം ആവാഹിക്കുന്നു. അതും വിരസമായ റിപൊർട്ടാഷ് . ഇതിന്റെ ഹേതു വ്യക്തമാണ്. കലയും കലയല്ലാത്തതും എങ്ങനെ തിരിച്ചറിയാം? ഭാവനാത്മകമായ രചനയും ജേണലിസവും തമ്മിലുള്ള വ്യാത്യാസമെന്ത്? ഓരോ ചോദ്യത്തിലും ആദ്യമായി പറഞ്ഞതിൽ ‘വികാരവും ആശയവും’ ‘ഇമേജാ’യി രൂപംകൊണ്ടിരിക്കുന്നു. ഈ ഇമേജുകൾ വൈശാഖന്റെ കഥയുടെ പ്രാരംഭം കഴിഞ്ഞാൽ ഇല്ലേയില്ല. ചിന്തയും വികാരവും ഇമേജുകളാക്കാൻ വൈശാഖന് കഴിയാത്തതുകൊണ്ട് അദ്ദേഹത്തിന്റെ കഥ വെറും പത്രറിപ്പോർട്ടായി തരംതാണിരിക്കുന്നു.

പ്രസ്താവങ്ങൾ

1) അപവാദ വ്യവസായത്തിൽ തൽപരനായ ഒരു ലേഖകനെ എനിക്കു കാണിച്ചു തരൂ. അവന്റെ വീട്ടിൽ ഒരു വ്യഭിചാരിണിയുണ്ട് എന്നത് ഞാൻ കാണിച്ചുതരാം.

2) അതിരുകടന്ന സാൻമാർഗ്ഗികത്വം പ്രസംഗിക്കുന്ന ഒരുത്തനെ എനിക്കു കാണിച്ചു തരൂ. അയാളുടെ അന്തരംഗത്തിൽ സൻമാർഗ്ഗരഹിതനായ ഒരുത്തൻ ഒളിച്ചിരിക്കുന്നത് ഞാൻ കാണിച്ചുതരാം.

3) എന്റെ ഭാര്യ മാലാഖയാണെന്നു പറഞ്ഞു നടക്കുന്ന ഒരു ഭർത്താവിനെ എനിക്കു കാണിച്ചുതരു. അയാളുടെ വീട്ടിൽ പിശാച് സ്ത്രീരൂപമാർന്ന് നടക്കുന്നത് ഞാൻ കാണിച്ചുതരാം.

4) തൊടുത്തിന് അഞ്ഞൂറുവട്ടം കമ്യൂ, സാർത്ര് എന്നൊക്കെ പറയുന്നവനെ എനിക്കു കാണിച്ചുതരൂ. അയാൾ ഡിക്കൻസിന്റെയോ സ്കോട്ടിന്റെയോ ഒരു നോവൽപോലും വായിച്ചിട്ടില്ലെന്ന് ഞാൻ കാണിച്ചുതരാം.

വാതിൽ അടയുന്നു

ഭർത്താവിന്റെ രോഗം ഭേദമാക്കാൻ പണം വേണം. അയാളുടെ ഓഫീസിലെ ജോലിക്കാരനിൽ നിന്ന് ഭാര്യ പ്രോമിസറി നോട്ട് എഴുതിക്കൊടുത്തു പണം വാങ്ങി ചികിത്സ നടന്നു. ഭർത്താവ് രക്ഷപ്പെട്ടു. ഭാര്യ കീഴ്ജീവനക്കാരനിൽനിന്നാണ് പണം വാങ്ങിയതെന്ന കാര്യം ഭർത്താവ് അറിഞ്ഞതേയില്ല. അങ്ങനെയിരിക്കെ അയാൾ (ഭർത്താവ്) ആ കീഴ്ജീവനക്കാരനെ ഡിസ്മിസ് ചെയ്യാൻ തീരുമാനിച്ചു (അതോ ഡിസ്മിസ് ചെയ്തോ? ഓർമ്മയില്ല). ജോലി നഷ്ടപ്പെട്ടാൽ തീയതിയിൽ കൃത്രിമം കാണിച്ചിട്ടുള്ള പ്രോമിസറി നോട്ടിന്റെ കാര്യം വെളിയിലാക്കുമെന്ന് അയാൾ അവളെ ഭീഷണിപ്പെടുത്തി. ഇതൊക്കെ അറിഞ്ഞ ഭർത്താവ് അവളെ സന്മാർഗ്ഗചിന്തയില്ലാത്ത, ഉത്തരവാദിത്വമില്ലാത്ത ഭാര്യയായി കണ്ടു. അയാൾ അവളോട് അതുപറയുകയും ചെയ്തു. ആത്മഹത്യ മാത്രമേ തനിക്കിനി ചെയ്യാനുള്ളു എന്ന് അവൾ കരുതി. അപ്പോഴാണ് സംഭവഗതികൾക്കു മാറ്റമുണ്ടായത്. പ്രോമിസറി നോട്ട് കീഴ്ജീവനക്കാരൻ അവൾക്കു തിരിച്ചുകൊടുത്തു. തന്റെ നല്ല പേരിന് ഇനി കളങ്കം വരില്ലെന്നു കണ്ട് ഭർത്താവ് വീണ്ടും ഭാര്യയോട് സ്നേഹപ്രകടനം നടത്തി. പക്ഷേ താൻ അത്രയുംകാലം പാവക്കൂട്ടിലാണ് വസിച്ചതെന്നു മനസ്സിലാക്കിയ അവൾ വിവാഹമോതിരം അയാൾക്കു തിരിച്ചുകൊടുത്തിട്ട് ആ വീട്ടിൽ നിന്നിറങ്ങിപ്പോയി. പുറത്തുള്ള വാതിൽ വലിച്ചടയ്ക്കുന്ന ശബ്ദം മുഴങ്ങുമ്പോൾ യവനിക വീഴുന്നു. ‘ഇബ്സന്റെ പാവക്കൂട്’ എന്ന നാടകത്തിന്റെ സാരമാണിത്. ഇനി കുമാരി വാരികയിൽ സലീന മുഹമ്മദ് മലപ്പുറം എഴുതിയ “മോചനം കാത്ത്’ എന്ന ചെറുകഥ വായിച്ചുനോക്കുക. അവർ രണ്ടുപേരും — സ്ത്രീയും പുരുഷനും — സ്നേഹിച്ചു വിവാഹം കഴിച്ചവരാണ്. അയാൾക്കു പൊടുന്നനവേ അവളെക്കുറിച്ചു തെരിദ്ധാരണ. ചാരിത്രശാലിനിയായ തന്നെ അയാൾ ആ വിധത്തിൽ തെറ്റിദ്ധരിച്ചതിൽ അവൾക്ക് വിഷാദവും കോപവുമുണ്ട്. വിവാഹമോചനത്തിന് തീരുമാനിച്ച അയാൾ ഒന്നുകൂടെ അവളെ കാണാൻ വരുന്നു. സംസാരിക്കുന്നു. അവളുടെ വാക്കുകൾക്കുള്ള ആർജ്ജവം അയാളുടെ തെറ്റിദ്ധാരണ നീക്കുന്നു. തുടർന്ന് ദാമ്പത്യജീവിതം നയിക്കാൻ അയാൾക്ക് താല്പര്യമുണ്ട്. പക്ഷേ അവൾ വഴങ്ങുന്നില്ല. “നിങ്ങൾ പോകുന്നില്ലേ?” എന്നാണ് അവൾ ചോദിക്കുന്നത് അയാൾ പോകുമ്പോൾ വാതിലടഞ്ഞു. “ഒരു ഞെട്ടലോടെ”യാണത്രേ അയാൾ അതറിഞ്ഞത്. ഇബ്സന്റെ നാടകത്തിലെ സ്ത്രീ വാതിലടച്ചതിന്റെ ശബ്ദം യൂറോപ്പാകെ കേട്ടുവെന്നാണ് ചില നിരൂപകർ പറഞ്ഞത്. സലീനാ മുഹമ്മദിന്റെ കഥാനായിക വാതിലടച്ചതിന്റെ ശബ്ദം മലപ്പുറമാകെ കേട്ടിരിക്കുമെന്നു ഞാൻ വിചാരിക്കുന്നു.

ചോദ്യം, ഉത്തരം

“ഏറ്റവും വലിയ ഭാഗ്യമേത്?”

“ഭാര്യ.”

ഏറ്റവും വലിയ ദൗർഭാഗ്യമേത്?”

“ഭാര്യ.”

“ഭാര്യയെ ഒരേസമയം ഭാഗ്യമായും ദൗർഭാഗ്യമായും നിങ്ങൾ കാണുന്നതെങ്ങനെ?”

“ദാസ്യ മനഃസ്ഥിതിയുള്ളവന് ഭാഗ്യം. സ്വതന്ത്ര ചിന്താഗതിയുള്ളവന് ദൗർഭാഗ്യം.”

“നിങ്ങൾ വെറുക്കുന്ന ഒരു മാസ്റ്റർപീസ്?”

“എമലി ബ്രോന്റിയുടെ ‘വതറിംഗ് ഹൈറ്റ്സ്’ എന്ന നോവൽ” [വുതറിംഗ് എന്നും ഉച്ചാരണം].

“നമ്മുടെ അഹങ്കാരികളായ സഹിത്യകാരന്മാർക്ക് എഴുതി കീശയിലിട്ടുകൊണ്ട് നടക്കാൻ പറ്റിയ രണ്ടു വരികൾ?”

“ I’m nobody; Who are you?

Are you — Nobody — too.”

എമലി ഡിക്കൻസൻ എഴുതിയ ഈ വരികൾ നന്ന്.

“ബർനാഡ്ഷാ, ബർട്രൻഡ് റസ്സൽ, രാജാജി ഇവർ തൊണ്ണൂറു വയസ്സുകഴിഞ്ഞിട്ടും ജീവിച്ചിരുന്നതെങ്ങനെ?’’

“അവർ മലയാളത്തിലെ പൈങ്കിളി നോവലുകൾ വായിച്ചിരുന്നില്ല.”

അസ്പഷ്ട രചന

ആവിഷ്കരിക്കാൻ ആവാത്തത് ആവിഷ്കരിക്കലല്ല സാഹിത്യത്തിന്റെ കർത്തവ്യമെന്നു റൊളാങ് ബാർതേഷ് പറഞ്ഞിട്ടുണ്ട്. ആവിഷ്കരിക്കാവുന്നത് ആവിഷ്കരിക്കാതിരിക്കാനാണ് സാഹിത്യം ശ്രമിക്കേണ്ടതെന്നും അദ്ദേഹത്തിന് അഭിപ്രായമുണ്ട്. ഇതിനുള്ള യത്നം നടത്തിയ റോബ് ഗ്രീയേ എന്ന ഫ്രഞ്ചെഴുത്തുകാരനെ ബാർതേഷ് അംഗീകരിച്ചു (റൊളാങ് ബാർതേഷിനെക്കുറിച്ച് Jonathan Culler എഴുതിയ Barthes എന്ന പുസ്തകത്തിൽനിന്ന്). ആഖ്യാനത്തോടു ബന്ധപ്പെട്ട ക്രമമൊന്നും കഥകൾക്കു വേണ്ടെന്നും കഥാകാരൻ ചില രംഗങ്ങളോ ഖണ്ഡങ്ങളോ സ്ഫുടീകരിച്ചാൽ മതിയെന്നും ബാർതേഷ് പറഞ്ഞു. ഇത് നവീന ചിന്താഗതി.

പ്രാചീന ചിന്താഗതിക്ക്, നോബൽ സമ്മാനം നേടിയ ഐസക് ബാഷേവിയസ് സിങ്ങർ പറയുന്നതു കേട്ടാൽ മതി.“അതിന് [ചെറുകഥയ്ക്ക്] തടസ്സംകൂടാത്ത പിരിമുറുക്കവും അനിശ്ചിതത്വവും ഉണ്ടായിരിക്കണം. അതിന്റെ അന്തഃസത്ത സംക്ഷിപ്തതയാണ് …” ചെറുകഥയുടെ അധീശന്മാരായ ചെക്കോവ്, മോപാസിങ് എന്നിവരും ഉല്പത്തിഗ്രന്ഥത്തിലെ ജോസഫ് കഥയെഴുതിയ ഉദാത്തതയാർന്ന രചയിതാവും തങ്ങൾ എങ്ങോട്ടാണു പോകുന്നതെന്ന് സൂക്ഷ്മമായി മനസ്സിലാക്കിയിരുന്നു … അവ വീണ്ടും വീണ്ടും വായിക്കാം. വൈരസ്യമുണ്ടാവുകയില്ല. കാല്പനിക കഥകൾ ഒരിക്കലും അപഗ്രഥനാത്മകമാകരുത് (The Penguin collected stories of Isac Bashevis Singer എന്ന പുസ്തകത്തിന്റെ അവതാരിക).

ഈ രണ്ടു ചിന്താപദ്ധതികളിലും ഉൾപ്പെടില്ല എൻ. രാജൻ കലാകൗമുദിയിലെഴുതിയ ‘രാത്രിയുടെ നിഴൽ’ എന്ന ചെറുകഥ. ഉൾപ്പെട്ടേ തീരൂ എന്നും ഞാൻ കരുതുന്നില്ല. പ്രസ്ഥാനമേതുമാകട്ടെ. അതു സാഹിത്യമായിരിക്കണം ദൗർഭാഗ്യംകൊണ്ട് രാജന്റെ കഥ സാഹിത്യത്തിന്റെ മണ്ഡലത്തിൽ പ്രവേശിക്കുന്നില്ല. ചിത്രമെഴുതുന്ന ഒരു പെണ്ണിനെക്കുറിച്ചും അവളുടെ കാമുകനെക്കുറിച്ചും രാജൻ എന്തൊക്കെയോ പുലമ്പുന്നു എന്നേ എനിക്കു തോന്നിയുള്ളൂ. സ്യൂഡോ പൊയറ്റിക്കായ കുറെ വാക്യങ്ങൾ എഴുതിയാൽ അത് സാഹിത്യമാകുമെന്ന് ചില ചെറുപ്പക്കാർ തെറ്റിദ്ധരിച്ചിട്ടുണ്ട്. ആ തെറ്റിദ്ധാരണയാണ് ഈ കഥാകാരന്. സന്‌ദിഗ്ദ്ധതയും അവ്യകതതയുമാണ് ഇക്കഥയുടെ മുദ്രകൾ. ജീവിതത്തെക്കുറിച്ച് ഒരു വ്യാഖ്യാനവുമില്ല ഇതിൽ. (മാത്യു ആർനോൾഡ് പറയുന്ന രീതിയിലും മാർക്‌സിസ്‌റ്റുകാർ പറയുന്ന രീതിയിലും) ഫോഗി റൈറ്റിങ് — foggy writing — എന്ന് ഇതിനെ ഇംഗ്ലീഷിൽ വിശേഷിപ്പിച്ചാൽ എന്റെ മനസ്സിലിരിക്കുന്നത് സ്‌പഷ്‌ടമാകും.

സംശയങ്ങൾ

1) ഒരു സയാഹ്നത്തിൽ ഞാൻ വിദർഭയിലെ ഒരു കാട്ടുപ്രദേശത്ത് നടക്കുകയാരുന്നു. എന്റെ മുൻപിലും പിറകിലും കറുത്ത ഷൂസിട്ടു കഴുതകൾ അലസ സഞ്ചാരം നിർവഹിക്കുന്നുണ്ട്. (വർഗ്ഗബോധം കൊണ്ടാവാം എന്ന് ഒരു സ്നേഹിതന്റെ കമന്റ്) വിദർഭയിൽ ഒരു ദർഭപോലുമില്ല. പിന്നെന്തിനാണ് കഴുതകൾ ഷൂസിട്ടത്?

2) ഇംഗ്ലീഷ് സാഹിത്യത്തിൽ അവഗാഹമുള്ള ഒരു മദാമ്മ സാഹിത്യവാരഫലം എല്ലാ ആഴ്ചയും ഇംഗ്ലീഷിലേക്ക് തർജ്ജമ ചെയ്യിച്ചു വായിക്കുന്നെന്നും വായിക്കുന്നതിനിടയ്ക്ക് ‘വണ്ടർഫുൾ’ (wonderful)‘വണ്ടർഫുൾ’ എന്ന് അദ്ഭുതം കൂറാറുണ്ടെന്നും വയനാട്ടുകാരനും കഥാകാരനുമായ ടി. വി. ഗോപി അറിയിക്കുന്നു. മദാമ്മ ഡോക്‌ടറാണ്. അവരുടെ ഭർത്താവും ഡോക്‌ടർ. പിന്നെന്തേ തിരുവനന്തപുരത്തുള്ള ചിലർ ഇതിനെ ’കൊച്ചു വർത്തമാനമെന്ന് പറഞ്ഞ് പുച്ഛിക്കുന്നത്?

3) ഷൊലഹോവിന്റെ ‘ഡോൺ ശാന്തമായി ഒഴുകുന്നു.’ എന്ന നോവൽ മറ്റാരോ എഴുതിയതാണെന്ന് സൊൾഷെനിറ്റ്‌സിൻ പറഞ്ഞു. അപ്പോൾ “മനുഷ്യന്റെ വിധി” എന്ന അതിസുന്ദരമായ നീണ്ടകഥയെഴുതിയത് ഷൊൽഹോവല്ലേ?

4) ഫ്രാൻസിലെ മീതേറാങ്ങിന്റെ കൂട്ടുകാരനായിരുന്നു റൊളാങ്ബാർതേഷ്. മീതെറാങ് ഏർപ്പാടുചെയ്ത ഒരു റ്റീപ്പാർട്ടിയിൽ പങ്കുകൊണ്ടതിനുശേഷം റോഡിലേക്കിറങ്ങിയ ബാർതേഷിനെ ഒരു വാൻ ഇടിച്ചിട്ടൂ. കുറേദിവസം കഴിഞ്ഞ് അദ്ദേഹം മരിച്ചു. അൽബേർ കമ്യു താൻ സഞ്ചരിച്ച കാറ് മരത്തിലിടിച്ചാണ് തൽക്ഷണം മരിച്ചത്. വലിയ ചിന്തകനായ ഫൂക്കോ എയ്‌ട്‌സ് പിടിച്ചു മരിച്ചു. മൂന്നുപേരും നിരീശ്വരൻമാരായിരുന്നതുകൊണ്ടാണ് ആ ദുരന്തങ്ങൾ ഉണ്ടായതെന്ന് ഒരു സ്നേഹിതൻ പറയുന്നു. അപ്പോൾ ശ്രീരാമകൃഷ്ണ പരമഹംസൻ തൊണ്ടയിൽ അർബുദം വന്നു മരിച്ചതെങ്ങനെ? രമണ മഹർഷി ബ്ലഡ് കാൻസർ പിടിപെട്ടു ചരമം പ്രാപിച്ചതെങ്ങനെ? മഹാത്മാഗാന്ധി വെടിയേറ്റു മരിച്ചതെങ്ങനെ?

ഒരു കത്ത്

ദേശാഭിമാനി വാരികയിൽ “രണ്ടു കൂട്ടുകാരികൾ” എന്ന ചെറുകഥയെഴുതിയ ശാഹുൽ വളപട്ടണത്തോട്. പ്രിയപ്പെട്ട ശാഹുൽ, ഞാൻ തിരുവനന്തപുരത്തുകാരനാണ് താങ്കൾ വളപട്ടണത്തുകാരനും. നമുക്ക് രണ്ടുപേർക്കും ഒരുമിച്ചു കൂടാവുന്ന സ്ഥലം സാഹിത്യത്തിന്റേതാണ്. അവിടെ വച്ചുകാണുമ്പോൾ ‘പൊതുതാൽപര്യത്തിന്റെ’ പേരിൽ നമ്മൾ സുഹൃത്തുക്കളാവേണ്ടതാണ്. പക്ഷേ സാഹിത്യവാരഫലം വായിക്കുന്ന താങ്കളും ‘രണ്ടു കൂട്ടുകാരികൾ വായിക്കുന്ന ഞാനും കൂട്ടുകാരാവുമോ’ സംശയം.

ഉറൂബിന്റെ ‘രാച്ചിയമ്മ’, കേശവദേവിന്റെ ’പ്രതിജ്ഞ’, തകഴിയുടെ ’വെള്ളപ്പൊക്കത്തിൽ’ ബഷീറിന്റെ ‘പൂവമ്പഴം’ ഈ കഥകൾ വായിക്കുമ്പോൾ എന്റെ ഹൃദയം കൂടുതൽ വേഗത്തിൽ സ്‌പന്‌ദിക്കുന്നു. പക്ഷേ താങ്കളുടെ കഥ വായിച്ചപ്പോൾ കലാരാഹിത്യം കണ്ടു ഹൃദയസ്‌പന്‌ദനം മന്‌ദഗതിയിലായിപ്പോയി. ജീവിതത്തിന്റെ ഒരു ഖണ്ഡമെടുത്തു വച്ചാൽ അത് സാഹിത്യമാകുമോ? കലയാകുമോ? കല്യാണം കഴിഞ്ഞയുടനേ ഗൾഫ് രാജ്യത്തിലേക്കു പോയ ഭർത്താവ് പറഞ്ഞ ദിവസം തിരിച്ചുവരാത്തതിൽ സൈനബയ്ക്കു ദുഃഖം. അവളുടെ കൂട്ടുകാരി സുശീല ഭർത്താവിനോടൊത്തു കഴിയുന്നു. അയാളുടെ അവഗണന കണ്ട് അവൾക്ക് വിഷാദം. ഇതല്ലേ താങ്കളുടെ കഥാസാഹസിക്യം. വ്യവസ്ഥയില്ലായ്മയിൽനിന്നു വ്യവസ്ഥ സൃഷ്ടിച്ച് വായനക്കാരന്റെ ജീവിതാവബോധത്തെ തീക്ഷ്ണമാകുന്നതാണ് കലയെങ്കിൽ താങ്കളുടേതു കലയാണോ? ആലോചിച്ചുനോക്കൂ.

മാനസപംഗുത

അലക്‌സാണ്ടർ പോപ്പ് എന്ന കവി വലിയ വിരൂപനായിരുന്നു. Fear of Flying എന്ന നോവലെഴുതി വിശ്വവിഖ്യാതമായ Erica Jong അവരുടെ Fanny എന്ന നോവലിൽ ഈ മഹാനായ കവിയുടെ വൈരൂപ്യത്തെ വർണ്ണിച്ചിട്ടുണ്ട്. നാലരയടിപൊക്കം വല്ലാത്ത കൂന്. ഈ വൈരൂപ്യവും വച്ചുകൊണ്ട് അദ്ദേഹം കഥ പറയുന്ന സുന്ദരിയുടെ മാറിടത്തിൽ നോക്കിയുരുന്നു. (He) often allowed his eyes to wander downward my bosom-Page 41) നട്ടെല്ലിന് കേടുപറ്റിയ ഇലിസബത്ത് ബ്രൗണിങ് എപ്പോഴും കിടപ്പിലായിരുന്നു. ബൈറനും വാൾട്ടർ സ്‌കോട്ടും മുടന്തന്‌മാർ എങ്കിലും അവരുടെ രചനകൾ മനോഹരങ്ങളായിരുന്നു. ചന്ദ്രിക ആഴ്ചപ്പതിപ്പിൽ ‘കൂട്’ എന്ന ‘കാവ്യ’മെഴുതിയ എൻ. കെ. എ. ലത്തീഫിനെ ഞാൻ കണ്ടിട്ടില്ല. എങ്കിലും അദ്ദേഹം സുന്ദരനായ തരുണനായിരിക്കുമെന്നാണ് എന്റെ വിചാരം. കാരണം അദ്ദേഹം “മെന്റൽ ക്രിപ്പ്‌ൾ” ആണെന്നു തോന്നുന്ന രീതിയിൽ കവിത എഴുതുന്നു എന്നതു തന്നെ (mental cripple). മനസ്സിന് പംഗുത വന്നാൽ ശരീരം സുന്ദരമായിരിക്കും. അതുകൊണ്ട് ഈ ലോകത്തെ ഏറ്റവും മനോഹരമായ കവിതയെഴുതിയ കാളിദാസൻ വലിയ വിരൂപനായിരുന്നിരിക്കും. ഇനി ലത്തീഫിന്റെ കാവ്യത്തിലെ ഒരു ഭാഗം വായിച്ചാലും:

എന്തിനെനിക്കു ദുഃഖമേകി
ഞാനിരിപ്പിടമന്വേഷിച്ചില്ല
എനിക്കാവരണമവശ്യമില്ല
നി എന്നെ ഈ കൂട്ടിന്നുള്ളിലാക്കി
അനശ്വരനായ എനിക്കെന്തിന്നു
ഈ നശിക്കുന്ന കൂടൊരുക്കി,
ചീഞ്ഞളിഞ്ഞു ദുർഗന്ധം വമിക്കുന്ന
മാംസക്കൂട്
മാംസത്തിന്റെ ദാഹത്തിൽ
പീഡിതനാകുന്നതു ഞാൻ

മാനസപുംഗതയിൽ നിന്നേ ഇത്തരം വരികളുണ്ടാവൂ.

തകഴി

1938 - ലാണ് ഞാൻ തകഴി ശിവശങ്കരപ്പിള്ളയുടെ ‘മാഞ്ചുവട്ടിൽ’ എന്ന ഹൃദ്യമായ കഥ മലയാള മനോരമ ആഴ്ചപ്പതിപ്പിൽ വായിച്ചത്. അന്ന് അദ്ദേഹം ഇരുപത്തിയഞ്ചു വയസ്സുകഴിഞ്ഞ നവയുവാവ്. അതിനുശേഷമാണ് ‘പതിതപങ്കജവും’ ‘ത്യാഗത്തിനു പ്രതിഫല’വും ഞാൻ ഒറ്റയിരുപ്പിൽ വായിച്ചുതീർത്തത്. ആ നോവലുകൾ ‘മാഞ്ചുവട്ടിൽ’നു മുൻപ് എഴുതിയതാവാം. കാലംകടന്നു. ചെറുപ്പത്തിലെ മഹാശക്തനായ തകഴി തന്റെ നോവലുകളുടെ വിവിധ ഭാഷകളിലെ തർജ്ജമകളിലൂടെ രാഷ്ട്രാന്തരീയ പ്രശസ്തിയാർജ്ജിച്ചു. ഉത്സാഹത്തോടെ, തികഞ്ഞ മനുഷ്യത്വത്തോടെ അദ്ദേഹം മുന്നോട്ട് മുന്നോട്ട് പോയി. മുപ്പത്, നാല്പത്, അമ്പത്, അറുപത് ഈ കാലയളവുകൾ താണ്ടുമ്പോൾ അദ്ദേഹത്തിന്റെ മുഖത്തെ പ്രസാദം കൂടിക്കൂടി വന്നു. എഴുപതുകഴിഞ്ഞപ്പോൾ അദ്ദേഹം ജ്ഞാനപീഠത്താൽ സമ്മാനിതനായി. ആരോടും വിദ്വേഷമില്ലാതെ, എല്ലാവരെയും സ്നേഹിച്ചുകൊണ്ട്, സ്വന്തം ഹൃദയസംഗിതത്താൽ ഏവരേയും കുളിർപ്പിച്ചുകൊണ്ട് തകഴി ജീവിക്കുന്നു. അദ്ദേഹത്തിന് എഴുപത്തിയഞ്ചു വയസ്സു തികഞ്ഞ ഈ സന്ദർഭത്തിൽ ജനയുഗം പത്രാധിപർ ഹൃദയത്തിന്റെ അടിത്തട്ടിലേക്ക് ചെല്ലുന്ന ഒരു കുറിപ്പ് എഴുതിയിരിക്കുന്നു. പത്രാധിപരെ സാദരം അഭിനന്ദിക്കട്ടെ. തകഴി നമ്മുടെ സംസ്കാര ചക്രവാളത്തെ വികസിപ്പിച്ചുകൊണ്ടിരിക്കട്ടെ. പത്രാധിപരുടെ കുറിപ്പിൽ ഇങ്ങനെ ചില വാക്യങ്ങൾ: ‘അരിപ്പറമ്പു തറവാട്ടിലെ വെളിച്ചം കയറാൻ മടിക്കുന്ന ഒരു ഇടനാഴിയിലെ കട്ടിലിൽ കമലാക്ഷി. സാഹിത്യനായകന്റെ ഒരേയൊരു പെങ്ങൾ തൊണ്ണൂറു കഴിഞ്ഞ കമലാക്ഷിക്ക് വാർദ്ധക്യ സഹജമായ തളർച്ച. “ഞാനാ, ശിവശങ്കരൻ.” ചേച്ചിയുടെ കാല്പാദങ്ങൾ തൊട്ടു തടവിക്കൊണ്ട് തകഴി പറഞ്ഞു. സംസാരിക്കൻ വയ്യാത്ത അവരുടെ മറുപടി കണ്ണിലെ തിളക്കത്തിൽ മാത്രം ഒതുങ്ങി.’

തകഴിയുടെ ഈ സ്നേഹത്തിന്റെ മുൻപിൽ, ആ സഹോദരിയുടേ വാൽസല്യത്തിന്റെ മുൻപിൽ ഞാൻ തല കുനിക്കട്ടെ.

* * *

എൺപതാമത്തെ വയസ്സിൽ ജനിക്കുകയും ക്രമേണ പതിനെട്ടിലേക്കു പോവുകയും ചെയ്താൽ ജീവിതം ആഹ്ലാദ നിർഭരമായിരിക്കുമെന്ന് മർക്ക് ട്വയിൻ പറഞ്ഞു. അതുതെറ്റ്. മനുഷ്യൻ സെയ്ജായി – ബ്രഹ്മജ്ഞനായി - മാറുന്നത് എൺപതാമത്തെ വയസ്സിലാണ്. അതുകൊണ്ട് കുഞ്ഞായി ജനിച്ച്, ബാലനായി, യുവാവായി, മധ്യവയസ്കനായി, വൃദ്ധനായി, വന്ദ്യവയോധികനായി വളർന്നാൽ മതി മനുഷ്യൻ.

പൊട്ടിയ പ്ലെയ്റ്റ്

ഒരുത്തന് വില കൂടിയ ഒരു ചൈനീസ് പ്ലേറ്റ് ഉണ്ടായിരുന്നു. ഒരു ദിവസം അതു താഴെ വീണ് മധ്യഭാഗം പൊട്ടി. ഒന്നിനു പകരം ആറു പ്ലേറ്റ് ഉണ്ടാക്കണമെന്നു വിചാരിച്ച് അയാൾ ചൈനയിലേക്ക് ഓർഡർ അയച്ചു. പൊട്ടിയ പ്ലേറ്റ് പോലെയവണം അവയെന്ന് കരുതി അതും അയാൾ അങ്ങോട്ടയച്ചു. നാലുമാസം കഴിഞ്ഞപ്പോൾ എല്ലാ പ്ലേറ്റും അയാൾക്കു കിട്ടി. പക്ഷേ പുതിയതായി ഉണ്ടാക്കിയ ആറു പ്ലേറ്റിലും നടുഭാഗം പൊട്ടിച്ചിട്ടുണ്ടായിരുന്നു.

സാഹിത്യവാരഫലം വിലകുറഞ്ഞ പ്ലേറ്റാണ്. അതിന്റെ മധ്യഭാഗം പൊട്ടിയിട്ടുമുണ്ട്. അതിനെ അനുകരിച്ച് രാജേഷ് മോഹൻ ദീപിക വാരികയിൽ ആഴ്ചതോറും ഉണ്ടാക്കിവയ്ക്കന്ന “അവലോകനമേഖല” എന്ന ഡ്യൂപ്ലിക്കേറ്റ് പ്ലേറ്റിന്റെയും മധ്യഭാഗം പൊട്ടിയിരിക്കുന്നു. പൊട്ടലില്ലാതെ പ്ലേറ്റ് നിർമ്മിക്കാൻ ഞാൻ രാജേഷ് മോഹനോട് അഭ്യർഥിക്കുന്നു. എന്നാൽ അദ്ദേഹത്തിന് അതു കഴിയുമെന്ന് തോന്നുന്നില്ല. സാഹിത്യവാരഫലത്തിലെ ആശയങ്ങളും അതിൽ മാത്രം കാണുന്ന ചില പ്രയോഗവൈകല്യങ്ങളൂം അതേ രീതിയിൽ പകർത്തുന്ന ആളിന് പൊട്ടലില്ലാത്ത പ്ലേറ്റ് നിർമ്മിക്കാൻ കഴിയുന്നതെങ്ങനെ?

ഈലീ വീസലിന്റെ പുതിയ നോവൽ

1986 - ൽ സമാധാനത്തിനുള്ള നോബൽ സമ്മാനം വനേടിയ ഈലീ വീസലിന്റെ (Elie Wiesel) ഗ്രന്ഥങ്ങൾ വായിക്കുകയെന്നു പറഞ്ഞാൽ ദേവത്വത്തിലേക്ക് ഉയരുക എന്നാണ് അർഥം. അദേഹത്തിന്റെ ‘Night’ എന്ന ഉദാത്തമായ കൃതിയെക്കുറിച്ച് ഈ പംക്തിയിൽ എഴുതിയിരുന്നു. ഫ്രാൻസിലെ ‘Grand Prize for Literature’ 1984 - ൽ നേടിയ ‘The Fifth Son’ എന്ന നോവൽ ‘Night’ എന്ന യാഥാർഥ്യരചനയേക്കാൾ ഉദാത്തമാണ് (പെൻഗ്വിൻ പ്രസാധനം 1987 - ൽ).

ജൂതന്മാരുടെ ഒരുത്സവമായ പസ്സോവറിനെക്കുറിച്ച് നിയമങ്ങൾ ഉൾക്കൊള്ളുന്ന ഗ്രന്ഥമാണ് ഹാഗാഡാ (Haggada). അതിൽ നാലു പുത്രന്മാരെക്കുറിച്ച് പറയുന്നുണ്ട്. അഞ്ചാമത്തെ പുത്രനും തീർച്ചയായുമുണ്ടല്ലോ? പക്ഷേ അവൻ പൊയ്ക്കഴിഞ്ഞു. അപ്പോൾ ജൂതപിതാവിന്റെ കർതവ്യം ജീവിച്ചിരിക്കുന്ന പുത്രന്മാരെ സംബന്ധിച്ചുള്ളതാണ്. നാലുപേരിൽ ചിലരെക്കുറിച്ച് നോവലിലെ കഥാപാത്രമായ റൂവൻറ്റാമിറോഫ് പറഞ്ഞു. അപ്പോൾ മറ്റൊരു കഥാപാത്രം ചോദിച്ചു: “റൂവൻ, അഞ്ചാമത്തെ മകനെക്കുറിച്ച് എന്തു പറയുന്നു?” ഉത്കൃഷ്ടമായ ഈ കലാസൃഷ്ടി അതിനുത്തരം നൽകുന്നു.

റൂവൻ റ്റമിറോഫ് ജൂതനാണ്. ജർമ്മൻ തടവറയിൽ നിന്ന് രക്ഷപ്പെട്ട അയാളെ ഹോൺട് ചെയ്യുന്ന ഒരു സ്മരണയുണ്ട്. ജർമ്മൻ മിലിറ്ററി ഗവർണ്ണറായ റിച്ചേർഡ് ലാൻഡറെ വധിച്ചതിനെ സംബന്ധിച്ച ഓർമ്മയാണത്. റൂവന്റെ മകൻ ഏരിയൽ അച്ഛന്റെ ‘ഒഴിയാബാധയായ’ ആ രഹസ്യം മനസ്സിലാക്കുന്നു. മാത്രമല്ല മിലിറ്ററി ഗവർണ്ണർ ജർമ്മൻ ബിസിനസ്സുകാരനായി ജീവിച്ചിരിക്കുന്നു എന്ന് ഗ്രഹിക്കുകയും ചെയ്യുന്നു. അച്ഛനെയും മകനെയും, വേർതിരിച്ചുനിർത്തിയ ഒരു രഹസ്യത്തിന്റെ സ്വഭാവമറിയാൻ മകൻ – ഏരിയൽ – ജർമ്മനിയിലെ ആ പട്ടണത്തിലെത്തുന്നു. മാർഗ്ഗമദ്ധ്യേ അയാൾ പല നാദങ്ങൾ കേൾക്കുന്നു. അതോടൊപ്പം വായനക്കാരും പ്രകമ്പനംകൊള്ളുന്നു. പക്ഷേ ആ ഞെട്ടൽ സ്നേഹസന്ദേശം ശ്രവിക്കുമ്പോൾ ഇല്ലാതെയാവുന്നു. ഈ സന്ദേശത്തിലേക്ക് കൈ ചൂണ്ടുന്ന ഒരു കൊച്ചു കഥയുണ്ട് ഈ നോവലിൽ. “And, you shall love your fellowmen as you love yourself fo I am your lord, your God” എന്ന് ബൈബിളിൽ പറയുന്നുണ്ടല്ലോ. ഇനി കഥ കേട്ടാലും. സാർ ചക്രവർത്തിയുടെ റഷ്യയിൽ രണ്ടു ജൂതന്മാരുണ്ടായിരുന്നു. മരണം വരെ തങ്ങൾ സുഹൃത്തുക്കളായിരിക്കുമെന്നായിരുന്നു അവരുടെ പ്രതിജ്ഞ. അങ്ങനെയിരിക്കെ ഉപജാപപ്രവർത്തനമെന്ന കുറ്റം ആരോപിച്ച് ഒരു ജൂതനെ കാരാഗൃഹത്തിലാക്കി. അപ്പോൽ മറ്റേ ജൂതൻ സ്നേഹിതന്റെ കുറ്റം ഏറ്റു. ചക്രവർത്തിക്ക് സന്തോഷമായി. അദ്ദേഹം ആ സ്നേഹം കണ്ട് രണ്ടുപേരെയും വെറുതേ വിട്ടു. എന്നിട്ട് അറിയിച്ചു. “എന്നെയും നിങ്ങളുടെ കൂടെ മൂന്നാമത്തെ പങ്കാളിയാക്കൂ.” ഇതാണ് ബൈബിളിലെ വാക്യത്തിന്റെ അർഥം. രണ്ടാളുകൾ അന്യോന്യം സ്നേഹിക്കുമ്പോൾ ഈശ്വരൻ അവരുടെ പങ്കാളി ആയി വരുന്നു. സസ്നേഹത്തിലൂടെ ഈശ്വരസാക്ഷാത്കാരം എന്ന ദിവ്യസന്ദേശം പ്രചരിപ്പിക്കുന്ന ഈലീ വീസൽ അങ്ങ് എത്ര ഉത്കൃഷ്ടപുരുഷൻ! എത്ര ഉത്കൃഷ്ടകലാകാരൻ!